මෙම සති අන්තය මට ඉතා ප්‍රසන්න වූවේ ලෙස්ටර් නගරයේ “දායාදය” ප්‍රසංගය වේ. එහි ප්‍රධාන වේදිකාව පසුපස වූ විවේකාගාරය තුලදී ඉන්ද්‍රචාප ලියනගේ හමු වූවේ දශක කීපයකට පසුවය. අවසන් වරට දකින විට ඔහු සිටියේ නව යොවුන් වියේ ශිෂ්‍යයෙකු ලෙසය. ආනන්දයේ ඉගෙන ගනිමින් සිටි අපගේ ඥාති පුත්‍ර මනුජ දිද්දෙනියගේ පාසල් සගයන් අතර සිටි දෙපලකි කසුන් කල්හාර සහ ඉන්ද්‍රචප ලියනගේ. පාසලෙන් පසුව සංගීත කණ්ඩායමක් නිර්මාණය කරමින් සිටි ඔවුන් තිදෙනා ඇතුළු ආනන්දයේ එවකට සිටි සංගීතය හා බැඳුනු දරු පිරිස, පාසලෙන් පසුව කසුන් කල්හරෙගේ ගොතටුව, මහනියර පාරේ තිබූ නිවසේ සංගීත පුහුනුවීම් වලට පැමිනේ. පුහුණු වීම් වලදී බඩගිනි වූ විට මනුුජ තම සගයන් කැඳවාගෙන එන්නේ නගරය ආසන්නයේ තිබූ අපගේ නිවසටය. ඒ කිසිම දිනෙක මගේ බිරිඳ සූජී, ඔවුන්ව බඩගින්නේ ඇරියේ නැත.
බ්‍රිතාන්‍යයේ සිටින ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේ ස්වේඡ්චා සංවිධානයක් වන ශ්‍රීලංකා කිඩ්නි පදනම (SLK Foundation ) විසින් තම ව්‍යාපෘතීන් සඳහා අරමුදල් එකතු කිරීම සඳහා “දායාද” නමින් සංවිධානය කරන මෙම වාර්ශික සංගීත ප්‍රසංගය මෙවර ඉතා සාර්ථක අන්දමින් පැවත්විනි. පවුම් 250 පමනක් වූ ලාබයක් ලබමින් 2015 වසරේදී ඔවුන් ආරම්භ කල මෙම සංගීත ප්‍රසංගය එයින් පසුව සෑම වසරකම ශ්‍රී ලාංකික කලා කරුවෙකුගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පැවත්වී., එදා මෙදා අතර සියළු ලාබ වාර්තාවන් අබිබවමින් මෙවර සංගීත ප්‍රසංගය පවුම් 20259.00 ලාබයක් සඳහා මෙහෙයවන්නට එහි සංවිධායකයන්ට මෙවර හැකි විය. එම සියළු මුදල් ශ්‍රී ලංකාවේ නිදන්ගත වකුගඩු රෝගයෙන් පෙලෙන රෝගීන්ගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් වැය කෙරෙනු ඇත.
මනා සංවිධාන ශක්තිය මෙන්ම මෙවර දායාදය ප්‍රසංගයේ සාර්ථකත්වයට තවත් සාධකයක් බලපෑවේය. එසේම, නව පරම්පරාවේ ගායකයෙකු ලෙස ඉන්ද්‍රචාප ලියනගේ සතුව ඇති ජනප්‍රියතාවයද එයට හේතුවක් වන්නට ඇති බව නිසැකය. ඉන්ද්‍රචාප ගේ රොක් ගායන ඉදිරිපත් කිරීම මා දුට ප්‍රථම අවස්ථාව මෙය විය.
රොක් සංගීතය 1940 ගණන්වල අගභාගයේ සහ 1950 ගණන්වල මුල් භාගයේදී එක්සත් ජනපදයේ ආරම්භ වූ අතර එය රිද්මය සහ බ්ලූස්, රට, ශුභාරංචිය සහ ජන සංගීතය වැනි විවිධ සංගීත බලපෑම් වලින් උපුටා ගන්නා ලදී. රොක් ගායනය යනු එහි ප්‍රබල සහ ප්‍රකාශන ඉදිරිපත් කිරීම මගින් සංලක්ෂිත වාචික කාර්ය සාධන විලාසයකි. රොක් සංගීතය බොහෝ විට විදුලි ගිටාර්, බේස්, ඩ්‍රම්ස් සහ වෙනත් විස්තාරණය කරන ලද උපකරණ සමඟ මුසුව ඇති අතර රොක් කලාකරුවාගේ වාචික තාක්‍ෂණය, ස්වරය පරාසය සමග ඇති ගතිකත්වය, චිත්තවේගීය ඉදිරිපත් කිරීම, වේදිකාවට පැමිණීම: ගීතවල අර්ථ නිරූපණය සහ අනුවර්තනය කිරීමේ හැකියාව මත පදනම්ව ඇත. මෙම කාරනා මත පදනම්ව බලන විට “දායාද” ප්‍රසාංගික වේදිකාව මත ඉන්ද්‍රචාපගේ ඉදිරිපත් කිරීම ඉතා උනන්දුව දනවන සුළුය. ඔහුගේ හඬේ ස්වරයන් අතර සුවිශේෂී පරාසයක් තිබූ අතර, පහළ ස්වර විසින් චිත්තවේගීය ගැඹුරක් ලබා දෙන අතරම හඬේ බලය සහ නිරවද්‍යතාවයෙන් සැලකිය යුතු තරම් උච්ඡ ස්වරවලට යාමේ හැකියාවක් තිබුනි. ඔහුගේ හඬ පාලනය නිවැරිදි වූ අතර, රොක් ශෛලිය දක්වා සහ ඒ අතර ඇති සෑම දෙයක්ම විවිධ මෝස්තර සහ ශිල්පීය ක්‍රම අතර පහසුවෙන් සංක්‍රමණය විය. ඔහුගේ පැහැදිලි ස්වරය, නිර්දෝෂී තාරතාව සහ ගතික පරාසයකින් යුතු විය. ප්‍රසංගයේ මුල් වටයේ ඉදිරිපත් කිරීම එසේ ඉතා සාර්ථක වුවද දෙවන වටයේදී ඇති වූ මයික්‍රොෆෝනවල ඇති ඇතිවූ තාක්ෂණික දෝෂයක් විසින් ඔහුගේ ප්‍රසාංගික සඳහා වූ මානසික ඒකාග්‍රතාවයට බාදා කල බව පෙනුනි. එහෙත් ඉතා ඉක්මනින් එම තත්වය අතික්‍රමණය නල ඔහු, ප්‍රෙක්ශකාගාරය තමන්ට අවනත කර ගත්තේය . විශ්වාසයෙන්, චමත්කාරයෙන් සහ අසීමිත ශක්තියෙන් ඔහු වේදිකාව තුල තම පෞරුෂය පැතිරවීය. ඔහුගේ විචිත්‍රවත් ඇඳුම් පැළඳුම්, රංග අභිනයන් සහ ගතික චලනයන් ලාංකික ප්‍රේක්ෂකයින් ආකර්ෂණය කර ඔවුන්ව ඔහුගේ අභිනයන් වෙත ඇද ගන්නා ලදී. ඔහු ප්‍රේක්ෂකයින් සමඟ අන්තර් ක්‍රියා කරන ආකාරය විසින් ප්‍රෙක්ශකාගාරය වෙත චුම්බක බලයක් පිට කරන්නාමෙන්, නරඹන්නන් වේදිකාව අසල ඇද බැඳ තබා ගත්තේය.
ඉන්ද්‍රචාප, හුදෙක් ගායකයෙකු පමණක් නොව සම්පූර්ණ කලාකරුවෙකු ද වෙමින් සෑම ගීතයක්ම හැඟීම්, තීව්‍රතාවය සහ අව්‍යාජභාවයෙන් අර්ථකථනය කරමින් ඔහුගේ රංගනයන්ට රංග කලා අර්ථකථනයක් ගෙන දෙයි. ඉන්ද්‍රචාප ගේ ශාරීරික ඉරියව් අමතක නොවන අත්දැකීමක් බවට පත් කළේය. ඉන්ද්‍රචාප, ප්‍රේක්ෂකයින් සමඟ ගැඹුරු පුද්ගලික මට්ටමකින් සම්බන්ධ වීමට සුවිශේෂී හැකියාවක් තමාට ඇති බව පෙන්වීය. ඔහු සෙල්ලක්කාර විහිළුවක යෙදී සිටියත්, ගායනා කිරීමට දිරිමත් කළත්, හෝ “දායාදය” ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ සැම අයෙකු සමගම කරන ලද සරල ඇස ගැටීමෙන් වුවද, සෑම කෙනෙකුම තම රංගනයේ කොටසක් ලෙස හැඟවීමට ඔහුට හැකියාවක් තිබුණි. ඉන්ද්‍රචාපගේ ගායන ඉදිරිපත් කිරීම විශ්ලේෂණය කිරීම ඔහුගේ වාචික ශිල්පීය ක්‍රමය හෝ වේදිකාවේ පෙනී සිටීම පමණක් නොවේ; එය වේදිකාවේ සෑම මොහොතකටම ඔහු ගෙනා මායාව සහ කලාත්මක බව සැමරීමයි. චිත්‍රාල් සෝමපාලගෙන් පසු පරම්පරාවේ ශ්‍රී ලාංකික සංගීත ක්ෂේත්‍රය තුලට ආ විශිෂ්ඨතම තරුණ රොක් ගායකයා ඉන්ද්‍රචාප ලියනගේ බව නිසැකය.
ඡායාරූප සහ සටහන – අනුරුද්ධ ලොකුහපුආරච්චි
